Μάρω Κοντού: «Μας πλησιάζουν νεαροί και μας θυμίζουν ατάκες μας»

«Μας πλησιάζουν νεαροί και μας θυμίζουν ατάκες μας. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την ερώτησή σας «τι έχει απομείνει από τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου», που τη θεωρώ άλλωστε πολύ εύστοχη για κάθε τι που έχει πάψει μέσα στα χρόνια να διατηρεί την έκταση και την ακμή που είχε σε περασμένες δεκαετίες — και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για πριν από πενήντα και εξήντα χρόνια —, είναι σαν να μη γνωρίζουμε πως σε σχέση πάντα με τον ελληνικό κινηματογράφο δεν μιλάμε για «απομεινάρια» μιας έστω χρυσής εποχής, αλλά για συνολική επιβίωσή του.

Η σπάνια εμφάνιση του Βασίλη Παλαιολόγου, ο Κιμούλης με την κόρη του, η Μάρω Κοντού και η Άριελ!

Δεν εννοώ τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που έχουν δει και συνεχίζουν να βλέπουν τις ελληνικές ταινίες των δεκαετιών 1950, 1960 και 1970, αλλά κυρίως το ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν απ’ έξω και ανακατωτά τόσο τις υποθέσεις τους και τους συντελεστές τους όσο και συγκεκριμένες ατάκες, όχι μόνο των πρωταγωνιστών αλλά και των δευτεραγωνιστών και τριταγωνιστών, ώστε η μνεία τους να διευκολύνει την επαφή ακόμη και ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που συμβαίνει να είναι άγνωστοι μεταξύ τους.

Είναι πάρα πολύ συγκινητικό να μας πλησιάζουν θεατές, και μάλιστα νεαρής ή και πολύ νεαρής ηλικίας, και να μας θυμίζουν ατάκες που εμείς οι ίδιοι που τις είχαμε πει και τις είχαμε ερμηνεύσει τις έχουμε ξεχάσει. Βέβαια, δεν είναι κάτι απίθανο αυτό που συμβαίνει, αντίθετα, είναι, θα έλεγε κανείς, κάτι πολύ φυσιολογικό, καθώς οι ταινίες αυτές αναπαριστούν στο σύνολό τους μια εποχή πιο ανθρώπινη, πιο ρομαντική, σε τελευταία ανάλυση πιο αθώα σε σχέση με τη σημερινή, με αποτέλεσμα να αποτελούν και ένα είδος καταφυγής ώστε να ξεχνάς, όσο τούτο είναι δυνατό, τη σκληρότητα που βιώνουμε στις μέρες μας.

Και να σκεφτείς ότι δεν ήταν λίγοι οι ηθοποιοί που σνομπάρανε τα χρόνια εκείνα τον ελληνικό κινηματογράφο, καθώς θεωρούσαν πως μόνο το θέατρο είναι υψηλή τέχνη, αδιαφορώντας ακόμα και μην υπολογίζοντας πως πολύ σπουδαίοι θεατρικοί ηθοποιοί, όπως ο Δημήτρης Χορν, η Μαίρη Αρώνη, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, αλλά και άλλοι, όποτε τους προτάθηκε μια ταινία με ένα καλό σενάριο, συναινέσαν ώστε να έχουμε σήμερα αυτά τα γνωστά κινηματογραφικά υποκριτικά διαμάντια.

Βέβαια δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά όταν συγγραφείς των σεναρίων ήταν δημιουργοί όπως ο Αλέκος Σακελλάριος, ο Κώστας Πρετεντέρης, ο Δημήτρης Ψαθάς, ο Ασημάκης Γιαλαμάς, ο Νίκος Τσιφόρος, ο Πολύβιος Βασιλειάδης — δημιουργοί ευφυέστατοι, με μια σπάνια αίσθηση του χιούμορ, ακαταπόνητοι, πραγματικά ευλογημένοι. Με έναν πολύ ωραίο συναγωνισμό ανάμεσά τους που δεν γινόταν ποτέ ανταγωνισμός. Και με πολλούς από εμάς, τους νέους ηθοποιούς της εποχής, να έχουμε την τύχη να τους ακούμε, να τους «ρουφάμε» κυριολεκτικά, τις μεταμεσονύκτιες ώρες στα γνωστά στέκια, λημέρια να τα πω καλύτερα, της εποχής. Δίχως να πτοούμαστε, και να μένουμε μαζί τους ως τα ξημερώματα, παρά τα καθημερινά γυρίσματα, τις πρόβες και τις διπλές παραστάσεις.

Αν μιλώ με αυτή την αγάπη και τη συγκίνηση, δεν είναι γιατί ο κινηματογράφος μας έκανε γνωστούς ως την άλλη άκρη της Ελλάδας — και όχι μόνο — είναι γιατί μια εξέλιξη, όπως ήταν να τη φανταστεί ακόμη και ο πιο προβλεπτικός και ο πιο αισιόδοξος, διατηρεί ως ένα ζωηρό και ανακουφιστικό παρόν, ένα παρελθόν που, παρά την κοινωνική του καχεξία, τη φτώχεια και τα βάσανα, είχε ταυτόχρονα και πολύ ομορφιά αλλά και μια συγκινητικά εκδηλωμένη συχνά ανθρωπιά.

Σκέφτομαι λοιπόν, με περισσή ενδεχομένως αισιοδοξία, γιατί όσον αφορά τον ελληνικό κινηματογράφο, που επιβιώνει ακμαίος εξήντα και εβδομήντα χρόνια μετά τη «χρυσή του», όπως τη χαρακτηρίσατε εποχή, να μην ισχύσει το ίδιο ακριβώς και μετά από εβδομήντα χρόνια από σήμερα;»

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ