Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών: 16+1 celebs που «έσπασαν» τη σιωπή τους

Για να δώσει φωνή σε όσες σιώπησαν από φόβο, ντροπή, πίεση ή μοναξιά. Για να θυμίσει σε όλους πως η βία δεν είναι «λάθος στιγμή», δεν είναι «υπερβολική ζήλεια», δεν είναι «μια άτυχη κουβέντα». Είναι έγκλημα. Και συχνά, ξεκινά σιωπηλά, μέχρι να γίνει επικίνδυνη, αποπνικτική, θανατηφόρα.

Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών: Οι επώνυμες που «έσπασαν» τη σιωπή τους

Μέσα σε αυτή τη σιωπή γεννιούνται οι πιο δυνατές εξομολογήσεις. Όπως εκείνη της Άννας Μαρίας Βέλλη, που το 2021 βρήκε το θάρρος να δημοσιοποιήσει τη φωτογραφία της με τα χτυπήματα στο πρόσωπο και να γράψει:
«Στα “Αγαπημένα” η φωτογραφία που δείχνει πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ… Η βία είναι εξελικτική. Το σπρώξιμο θα γίνει χαστούκι και το χαστούκι μπουνιά… Μιλήστε, μην φοβάστε. ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ».
Η δική της φωνή έγινε το χέρι που τραβά και άλλες γυναίκες από το σκοτάδι.

Η Μάντα Τσαγκιά Παπαδάκου, πρόεδρος της W.I.N. Hellas, μιας από τις πιο δραστήριες ΜΚΟ στη μάχη για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, θέτει το στίγμα της σημερινής ημέρας. Μιας ημέρας που δεν έχει στόχο απλώς να μας ευαισθητοποιήσει – αλλά να μας ταρακουνήσει, να μας αφυπνίσει και να μας υπενθυμίσει ότι πίσω από κάθε στατιστικό υπάρχει μια πραγματική γυναίκα, ένα πρόσωπο, μια ιστορία, μια προσπάθεια επιβίωσης.

Η ίδια η Μάντα έχει ζήσει τη φρίκη της κακοποίησης.
Έχει μιλήσει στο gossip-tv για την προσωπική της πληγή – μια πληγή που, όπως λέει, «έχει αφήσει μια ουλή, αλλά έγινε τελικά η δύναμή μου». Μέσα από το σπουδαίο έργο της W.I.N. Hellas στηρίζει με κάθε τρόπο κακοποιημένες γυναίκες, οι ιστορίες των οποίων τη σημαδεύουν κάθε φορά βαθιά. Θυμάται ακόμη ένα τηλεφώνημα από μια πανικόβλητη γυναίκα κλεισμένη στο μπάνιο με τα δύο της παιδιά, προσπαθώντας να σωθεί από τον βίαιο σύζυγό της. «Κάθε δευτερόλεπτο μου φαινόταν αιώνας», έχει πει περιγράφοντας το συγκεκριμένο περιστατικό. Είναι εικόνες που δεν φεύγουν ποτέ από τη μνήμη – και γι’ αυτό η ίδια αφιερώνει τη ζωή της στο να στηρίζει, να ενημερώνει, να προστατεύει.

Δίπλα της, η Σαμάνθα Αποστολοπούλου, εδώ και 17 χρόνια project manager της W.I.N. Hellas, μια γυναίκα που πίσω από το λαμπερό της χαμόγελο κρύβει την προσωπική της ιστορία κακοποίησης. Έγινε μέλος της οργάνωσης γιατί, όπως εξομολογήθηκε στο gossip-tv, «έχω βιώσει βία σε διάφορες μορφές — και έχω υπάρξει και μάρτυρας».
Η προσφορά της έχει γίνει τρόπος ζωής: «Νιώθω καλά γνωρίζοντας ότι η δουλειά μου αλλάζει ζωές. Η προσφορά είναι μια τεράστια επιβράβευση για την ψυχή μου».

Στον χώρο του θεάτρου, όπου το φως των προβολέων συχνά κρύβει πίσω του σκοτεινές πραγματικότητες, η Ευτυχία Φαναριώτη μίλησε για τις λεκτικές κακοποιητικές συμπεριφορές που την οδήγησαν μέχρι και στην αλλαγή επαγγέλματος:
«Σιώπησα τότε… δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω. Έφευγα. Είχα γίνει πιο ευαίσθητη, είχα κλειστεί στον εαυτό μου».
Μια γυναίκα που άντεξε και ξαναβρήκε τη φωνή της, χάρη στη δική της δύναμη και στην ψυχοθεραπεία που της έμαθε να μιλά.

Με ωμό ρεαλισμό, η Μάνια Παπαδημητρίου που φέτος απολαμβάνουμε στη σειρά «Να μ’ αγαπάς» μίλησε για την ανισότητα και την εξουσία που επιτρέπουν σε κάποιους να θεωρούν εαυτούς «θεούς»:
«Υπήρξα κι εγώ θύμα κακοποίησης εργασιακής… Προτίμησα να αποχωρήσω και το πλήρωσα. Αλλά αναλαμβάνω το κόστος των πράξεών μου».
Η μαρτυρία της υπενθυμίζει πως η κακοποίηση δεν αφορά μόνο το προσωπικό, αλλά και το επαγγελματικό περιβάλλον.

Ένα ακόμη κομμάτι στην αλυσίδα των αποκαλύψεων ήρθε από την Αγγελική Λάμπρη, που περιέγραψε σε τηλεοπτική της συνέντευξη το 2022 την παγωμένη στιγμή του σοκ:
«Είχα παγώσει… Μετά θες να τα σπάσεις όλα. Τότε, αν ένα νέο κορίτσι μιλούσε, δεν θα έβρισκε ποτέ δουλειά. Τώρα ξέρεις ότι θα σε ακούσουν».
Η γενιά που έμαθε στη σιωπή, σήμερα μαθαίνει στη διεκδίκηση, ειδικά μετά το κίνημα metoo που άνοιξε στόματα και έβαλε φρένο σε όλους εκείνους που θέλουν να γίνουν θύτες.

Η Πέννυ Μπαλτατζή, με λόγια ουσιαστικά και θαρραλέα, παραδέχτηκε το 2023: «Έχω βιώσει λεκτική κακοποίηση… αποχώρησα. Δεν ήθελα να είμαι στην παρέα τους. Πλέον δεν επηρεάζομαι».
Η δική της στάση δείχνει πως η αξιοπρέπεια δεν κάνει για κανέναν λόγο παζάρια.

Στον χώρο της τηλεόρασης, η Ευρυδίκη Βαλαβάνη άγγιξε τη δική της πληγή:
«Έχω βιώσει συναισθηματική κακοποίηση στο ξεκίνημά μου… Γύρναγα στο σπίτι και έκλαιγα. Όμως αυτές οι καταστάσεις με δυνάμωσαν».
Η δύναμη, πολλές φορές, χτίζεται μέσα από τρομακτικές αφετηρίες.

Και βέβαια, συγκλονιστική είναι η εξομολόγηση της Βάνας Μπάρμπα, που στο παρελθόν περιέγραψε τις στιγμές φόβου όπου ένας σύντροφος δεν την άφηνε να φύγει:
«Ένιωθα ότι ο κλοιός γύρω από τον λαιμό μου ήταν πολύ σφιχτός… Βγαίνοντας έξω άρχισα να ζητάω βοήθεια».
Η εικόνα μιας γυναίκας που παλεύει για την ίδια της τη ζωή είναι η πιο ηχηρή υπενθύμιση ότι η βία δεν έχει “ελαφριά μορφή”. Έχει συνέπειες.

Ανάμεσα στις γυναίκες που έχουν μιλήσει για τον προσωπικό τους γολγοθά κατά το παρελθόν είναι και μια σπουδαία φωνή της ελληνικής μουσικής, η Μαίρη Λίντα, που είχε μιλήσει θαρραλέα για την κακοποίηση από τον δεύτερο σύζυγό της:

«Δεν άντεχα την πολύ κακή συμπεριφορά και το ξύλο. Έφυγα. Είχα τη δύναμη γιατί είχα δουλειά — το “χρυσό μου βραχιόλι”. Δεν γίνεται να τρως ξύλο για το τίποτα. Δεν είμαστε ζώα. Με κακοποιούσε κάθε τρεις και λίγο. Μια φορά, στο τελευταίο ξύλο, το πήρα απόφαση και τελείωσε. Έφυγα και μεγάλωσα το παιδί μου με αξιοπρέπεια».
Η φωνή της έγινε καταφύγιο για όσες δεν έχουν ακόμα μιλήσει.

Και η Κατερίνα Στανίση, με μια ωμή, ανθρώπινη αλήθεια που συγκλονίζει έχει μιλήσει για την κακοποίησή της:
«Έχω συγχωρήσει τους άντρες που μου φέρθηκαν κακοποιητικά, αλλά δεν θα ήθελα να τους ξαναδώ ποτέ. Τα πέρασα γιατί δεν είχα πού να καταφύγω. Σκέφτηκα να τα καταγγείλω αλλά δεν με έπαιρνε. Όταν η γυναίκα φτάνει σε ακρότητες και δεν πάει άλλο, πρέπει να ζητήσει βοήθεια — γιατί θα γίνει ξανά και ξανά. Δεν σταματάει ποτέ».
Λόγια που κάθε γυναίκα που φοβάται πρέπει να ακούσει.

Στον κύκλο των γυναικών που μίλησαν ανοιχτά, βρίσκεται και η Άντζελα Δημητρίου, η οποία σε παλαιότερη συνέντευξή της είχε αποκαλύψει τη δική της πληγή:

«Με ζήλευε παράφορα και μια φορά με χτύπησε. Δεν μιλάμε για απλό χαστούκι. Μιλάμε για ξύλο. Δεν υπήρξε δεύτερη. Άνοιξα την πόρτα, έφυγα, του έκανα μήνυση — την οποία απέσυρα μετά. Δεν επιτρέπεται ένας άντρας να χτυπάει μια γυναίκα.»

Με τον χαρακτηριστικό της τρόπο, συνέχισε με απόλυτη ειλικρίνεια:

«Και αν έφτασα στο σημείο να χτυπήσω τον σύζυγό μου — πίστεψέ με — κανονικά θα έπρεπε να του σπάσω το κεφάλι με τόσο κέρατο που μου έριξε. Δεν έχω μάθει στη ζωή μου να είμαι δεύτερη. Αν αισθανθώ ότι είμαι δεύτερη, φεύγω.»

Στις φωνές των γυναικών που τόλμησαν να μιλήσουν δημόσια, προστίθεται και η Ντόρα Μακρυγιάννη, η οποία περιέγραψε με ρεαλισμό τη στιγμή που κατάλαβε ότι η κακοποίησή της έπρεπε να σταματήσει:

«Έκανα ασφαλιστικά μέτρα όταν συνειδητοποίησα τι γινόταν. Όταν το βιώνεις, δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται, γι’ αυτό υπάρχει και η ψυχολογική βία, εκτός από τη σωματική. Συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό είναι εκτός των δυνατοτήτων μου και ότι δεν μπορώ να το ελέγξω, όμως μπορώ να το σταματήσω και να του δώσω να το καταλάβει… Εκεί ξύπνησα, ζήτησα ασφαλιστικά μέτρα και απλά συνήλθα και κατάλαβα τι γίνεται, ότι δεν είναι δικό μου λάθος. Δυστυχώς, είναι κρίμα να συμβαίνει σε ευάλωτες ηλικίες.»

Συγκλονιστική ήταν και η εξομολόγηση της Παυλίνας Βουλγαράκη, η οποία μίλησε ξεκάθαρα για τη σωματική και τη σεξουαλική βία που υπέστη:

«Ήταν σωματική βία και σεξουαλική βία. Ήταν μία πολύ κακοποιητική σχέση… Ήταν η προσπάθειά μου να λήξω μια επαφή που δεν μου ταίριαξε και τελικά ο άλλος βγήκε… εγκληματίας. Με βοήθησε πάρα πολύ μια κολλητή μου φίλη, που κατάλαβε τι συνέβαινε… Με το που βρήκα την πρόσβαση και την επαφή με τον έξω κόσμο, εξαφανίστηκα και δεν με ξαναείδε ποτέ.»

Σε συνέντευξή της είχε επισημάνει και κάτι ακόμη, αναφορικά με τα πρώτα «σημάδια»:

«Νομίζω ότι προέκυψε ξαφνικά και δεν είχα ιδιαίτερα σημάδια. Με την εμπειρία μου ως γυναίκα ίσως ένα σημάδι να ήταν η τόσο μεγάλη κι υπερβολική επιμονή στο φλερτ… παρά ήταν.»

Αντίστοιχα, η Τάμτα έχει αποκαλύψει πως κι εκείνη βίωσε ψυχολογική κακοποίηση σε νεαρή ηλικία:

«Είχα πέσει στο παρελθόν θύμα ψυχολογικής βίας μέσα σε σχέση μου. Έχω νιώσει το φόβο να θέλω να ξεφύγω από μια κατάσταση και να μην μπορώ… Μόλις το κατάλαβα, πάτησα γερά στα πόδια μου και πήρα τα μέτρα που χρειαζόταν να πάρω.»

Τέλος, η Μάρω Λύτρα έχει περιγράψει στο παρελθόν δημόσια τον φαύλο κύκλο της κακοποίησης και τη «συγγνώμη» που εγκλωβίζει πολλές γυναίκες:

«Πάντα μετά τη βία σου λέει: ‘Συγγνώμη, σ’ αγαπάω, δεν το ήθελα’. Σου δείχνει αγάπη και αυτομάτως ξεχνάς αυτό που σου έκανε… Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βγεις από μια τέτοια σχέση… Είναι σαν ένα μικρό παιδάκι που κάθεται στη γωνία και κλαίει και θέλει κάποιον να το αγκαλιάσει… και είναι αυτός ο άνθρωπος που ξαφνικά αλλάζει μορφή.»

Από τις νεότερες φωνές, η Λίλα Μπακλέση, που συγκλονίζει με τη διαύγειά της:
«Το πιο δύσκολο είναι ότι δεν το λες σε κανέναν… Έχεις τρομερές ενοχές. Μου πήρε μήνες να φύγω και χρόνια να θυμηθώ τι πραγματικά πέρασα».
Η μνήμη, κάποιες φορές, προστατεύει. Άλλες φορές, απελευθερώνει.

Γιατί όλες αυτές οι ιστορίες δεν είναι “εξαιρέσεις’’. Είναι η καθημερινότητα πολλών γυναικών γύρω μας.
Γιατί κάθε μαρτυρία είναι ένα βήμα πιο κοντά σε μια κοινωνία που δεν θα ψάχνει δικαιολογίες για τον θύτη, αλλά διεξόδους για το θύμα.
Γιατί η 25η Νοεμβρίου είναι μια υπενθύμιση πως η αλλαγή δεν έρχεται από τη σιωπή, αλλά από τις φωνές που ενώνονται.

Και όσο υπάρχουν γυναίκες που μιλούν, θα υπάρχει ελπίδα.
Όσο υπάρχουν γυναίκες που στηρίζουν η μία την άλλη, θα υπάρχει δύναμη.
Όσο υπάρχει κοινωνία που ακούει, θα υπάρχει μέλλον.

Καμία μόνη. Ποτέ ξανά.

Πηγή: gossip-tv.gr