Τσουβέλας-Χαραλαμπούδη: «Είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνεις κάποιον να γελάσει απ’ ό,τι να κλάψει»

Η Έλενα Χαραλαμπούδη και ο Αλέξανδρος Τσουβέλας, μέσα από τη σειρά Τότε και Τώρα, επιχειρούν να «ξεγυμνώσουν» τις ανθρώπινες σχέσεις, με χιούμορ, συγκίνηση και ρεαλισμό.

Μιλούν για τον ρόλο της τέχνης σήμερα, για την ανάγκη αυθεντικών ιστοριών, αλλά και για την απουσία της κωμωδίας από την ελληνική τηλεόραση.
Μοιράζονται τις σκέψεις τους για την αξία του ρεαλισμού, τη δυσκολία του γέλιου και την ευθύνη του καλλιτέχνη σε μια εποχή που όλοι αναζητούμε κάτι αληθινό.

Σε μια εποχή που κυριαρχούν οι μεγάλες παραγωγές και τα περίτεχνα σενάρια, εσείς επιλέξατε να βασιστείτε στους χαρακτήρες και στις ανθρώπινες σχέσεις. Πιστεύετε πως ο κόσμος έχει ανάγκη σήμερα ιστορίες που «μιλούν για εμάς» και όχι απλώς για φανταστικούς ήρωες, εντελώς ανεδαφικούς σε σχέση με το τώρα;

Ε.Χ.: Η τέχνη εκφράζεται με πολλές μορφές. Σίγουρα χρειαζόμαστε και το παραμύθι, αλλά και κάτι πιο ρεαλιστικό. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, τα ζευγάρια του Τότε και Τώρα δεν είναι πραγματικοί χαρακτήρες· αντιπροσωπεύουν δύο ολόκληρες γενιές, εσωκλείουν πολλούς τύπους ανθρώπων και από τις δύο εποχές. Σίγουρα θα μας θυμίσουν κάποιους ανθρώπους, αλλά στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σε ένα μόνο άτομο.
Άλλωστε, το Τότε και Τώρα είναι μια μεγάλη παραγωγή, με αρχή, μέση και τέλος, γιατί εκφράζει μια ολόκληρη εποχή. Δεν πρέπει να ορίζεται ως μεγάλη, μεσαία ή μικρή· η κάθε παραγωγή έχει διαφορετικές ανάγκες.

Α.ΤΣ.: Όλες οι παραγωγές έχουν τον σεβασμό μας. Θεωρήσαμε πως, με τα «όπλα» που διαθέτουμε —τις διαδικτυακές μας εκπομπές και τον αυτοσχεδιασμό— θα χάναμε ένα σημαντικό κομμάτι αν επιλέγαμε μια πολύ μεγάλη παραγωγή. Βέβαια, έχουμε και guest εμφανίσεις, πρόσωπα πολύ σημαντικά στον χώρο της τέχνης που πρεσβεύουμε.

Η κωμωδία είναι σχετικά απούσα από την ελληνική τηλεόραση, με το Τότε και Τώρα να αποτελεί εξαίρεση στο τοπίο. Ο κόσμος θέλει την κωμωδία, αλλά είναι δύσκολο είδος. Τι πιστεύετε ότι φταίει σε αυτή την κρίση;

Ε.Χ.: Υπάρχουν περισσότερες κωμωδίες φέτος σε σχέση με πέρυσι, και αυτό είναι ένα θετικό δείγμα. Τα κανάλια ζητούν μεγάλα επεισόδια, γεγονός που «σκοτώνει» την κωμωδία, καθώς εκείνη πρέπει να είναι γρήγορη και σύντομη — χρειάζεται ρυθμό, ατάκα στην ατάκα.
Λείπει ο αυθορμητισμός, ο αυτοσχεδιασμός. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνεις κάποιον να γελάσει απ’ ό,τι να τον κάνεις να κλάψει. Όσο εξελισσόμαστε, απομακρυνόμαστε από τη χαρά, οπότε οι κωμικοί πρέπει να διανύσουν διπλάσια χιλιόμετρα για να το καταφέρουν. Πρέπει να δοθεί περισσότερος χρόνος και χώρος στο είδος, ώστε να υπάρξουν ξανά κωμωδίες όπως παλιότερα.

Πηγή: Οθόνη – Καθημερινή