Η Μαρίνα Σπανού μιλάει στο ελc λίγο πριν ξεδιπλώσει τον «μικρό εαυτό» της στην Επίδαυρο, εκεί που από παιδί επιστρέφει κάθε καλοκαίρι

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ / Σάββατο 30 Αυγούστου 2025, 18:00 / Συν 1

«Για μένα η Επίδαυρος είναι σούρουπο και κιθάρα στο μπαλκόνι του Γιαλασίου, αρώματα και πολύχρωμες βεντάλιες στις κερκίδες του θεάτρου, το ζέσταμα της μαμάς, ξημέρωμα ντίσκο Καπάκι»

Πώς είναι άραγε για έναν καλλιτέχνη να συναντά το κοινό του στο πιο αγαπημένο του μέρος, εκεί που από παιδί επιστρέφει κάθε καλοκαίρι και να μοιράζεται μαζί του ιστορίες που γεννήθηκαν εκεί ακριβώς; Και τι γίνεται άραγε όταν αυτό το μέρος είναι η Επίδαυρος; Μοιάζει σαν το τέλος του φετινού καλοκαιριού να είναι κάπως ιδανικό για τον «μικρό» αλλά και τον «μεγάλο» εαυτό της Μαρίνας Σπανού ή έστω η πιο ξεχωριστή στιγμή στο γεμάτο συναυλιακό της καλοκαίρι, από αυτές που αξίζουν σίγουρα να μείνουν αποτυπωμένες σε πολλές polaroid.

Η Μαρίνα Σπανού αγαπά το καλοκαίρι και το αποχαιρετά με την σκέψη πως τίποτα δεν μπορεί να το φθείρει. Στις 30 Αυγούστου λοιπόν, θα ξεδιπλώσει τον «μικρό εαυτό» της στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, η καρτ ποστάλ από εκείνο το μπαλκόνι θα φτάσει στην εμβληματική σκηνή κουβαλώντας ιστορίες τυλιγμένες με τις εικόνες, τους ήχους και τα αρώματα της γεμάτης ενέργεια Επιδαύρου. Λίγο πριν τα φώτα ανάψουν μας μιλά και εμείς βουτάμε μαζί της σε σκέψεις και αναμνήσεις στον απόηχο του καλοκαιριού.

Μίλησέ μας για αυτό που θα μας παρουσιάσεις στις 30 Αυγούστου στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Θα είναι η πιο ξεχωριστή στιγμή στο γεμάτο μέχρι στιγμής συναυλιακό σου καλοκαίρι;

Στην εκπνοή του Αυγούστου θα συναντηθούμε στο πιο αγαπημένο μου μέρος όπου επιστρέφω κάθε χρόνο και ονομάζω καταφύγιο. Σίγουρα θα είναι η πιο ιδιαίτερη συναυλία του καλοκαιριού και θα διαφέρει από κάθε άλλη στάση μας. Λίγο πιο κάτω από το μπαλκόνι που γράφτηκαν οι ιστορίες, θα τις επισκεφτούμε με μια μεγαλύτερη χρονολογική συνέπεια και με μια προσέγγιση στην οποία συναντιέται μουσική, θέατρο και χορός. Ανάμεσα σε αυτές θα φέρουμε στη σκηνή τραγούδια που έχουν δημιουργηθεί για το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και είναι τα δικά μου soundtrack ζωής.

Ποια είναι τα συναισθήματά σου όσο πλησιάζει η ώρα που θα συναντήσεις το κοινό στην εμβληματική αυτή σκηνή; Πώς νιώθει ο μικρός εαυτός σου που θα βρεθεί στην Επίδαυρο για να τραγουδήσει τις δικές του ιστορίες που γεννήθηκαν εκεί;

Συζητάμε συνέχεια με την ομάδα μας πως όσο πλησιάζουν οι μέρες αισθανόμαστε δέος. Το μικρό Μαρινάκι δεν κρατιέται να αλωνίσει στην σκηνή.

Λες ότι η Επίδαυρος είναι το χωριό σου, ένα από τα safespace σου. Πότε και πώς ξεκίνησε αυτό; Περίγραψέ μας τη δική σου Επίδαυρο – τα χρώματά της, τις μυρωδιές της, τις εικόνες της…

Δεν έχει περάσει καλοκαίρι από το πρώτο της ζωής μου μέχρι και τώρα που να μην έχω γυρίσει στην Επίδαυρο. Οπότε είναι τόπος σχεδόν όλων των πρώτων μου φορών. Πρώτες θάλασσες, πρώτα παγωτά, πρώτες μουσικές, πρώτα θέατρα, πρώτα ξενύχτια, πρώτοι έρωτες. Για μένα η Επίδαυρος είναι σούρουπο και κιθάρα στο μπαλκόνι του Γιαλασίου, αρώματα και πολύχρωμες βεντάλιες στις κερκίδες του θεάτρου, το ζέσταμα της μαμάς, ξημέρωμα ντίσκο Καπάκι.

Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας μια ξεχωριστή παιδική ανάμνηση που έχεις από την Επίδαυρο; Υπάρχει κάποιο τραγούδι σου που αγγίζει αυτή την ανάμνηση;

Ένα βράδυ στην εφηβεία μου πήγα πρώτη φορά σε αυτήν την ντίσκο. Η πίστα από πάνω δεν έχει οροφή οπότε αν κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα κοιτάξεις ψηλά πίσω από τα φώτα μπορεί να συνειδητοποιήσεις ότι ξημερώνει. Είναι 6 η ώρα το πρωί κι είναι από τις πρώτες ανατολές που βλέπω. Χορεύω τα τελευταία τραγούδια και γυρνάω στο μπαλκόνι. Μέχρι να βγει ο ήλιος είχα φανταστεί να ξαναγυρνάω εκεί και να ζω την δική μου ταινία. Έτσι κι έγινε κάποια χρόνια αργότερα. Επέστρεψα και ερωτεύτηκα. Και κάπως έτσι έγραψα το «Εισιτήριο για Τήνο».

Ο μικρός εαυτός σου πώς τα πάει με την έκθεση και το virality σε όρους tik tok, που ακολουθεί την έκφρασή του πια;

Χαίρομαι πολύ που υπάρχει ένας ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας με τον κόσμο με αγάπη και σεβασμό. Προσπαθώ να βρω τις ισορροπίες μου με τον παράγοντα της συνέχειας. Θέλω πάντα να μπορώ να ανταποδίδω στην φροντίδα. Με τρομάζουν όμως μερικές φορές αυτές οι προσδοκίες.

Αγαπάς το καλοκαίρι. Καθώς σιγά σιγά αποχαιρετάμε τον Αύγουστο υπάρχει μία στιγμή από το φετινό καλοκαίρι που μπορείς να μοιραστείς και στην οποία θα ανατρέχεις μέσα στη χρονιά;

Στα μέσα του καλοκαιριού πήγα σε ένα πολύ αγαπημένο μου νησί. Είχα ήδη ταξιδέψει αρκετά, με φίλους, με δουλειές και είχα κάποιες μέρες μόνο για καλό φαγητό και ωραία θάλασσα. Ένα σούρουπο από αυτά πήγα σε ένα καταπληκτικό οινοποιείο στο νησί, μέσα στη φύση. Ξαφνικά συννέφιασε αλλά όχι τόσο για να αλλοιώσει τα χρώματα. Ίσα ίσα έφτιαξε έναν ουρανό που δεν τον είχα ξαναδεί. Σκεφτόμουν πως τίποτα δεν μπορεί να φθείρει το καλοκαίρι και θα ήθελα να το σκέφτομαι πιο συχνά και καθόλου κυριολεκτικά.

Τι εύχεσαι να νιώσει αυτός ο μικρός εαυτός στο τέλος του φετινού συναυλιακού καλοκαιριού και πώς να πορευτεί στα επόμενα; Υπάρχει κάτι για το οποίο ανυπομονεί;

Θα ήθελα να πάρει όσο χώρο έχει ανάγκη, να ελευθερωθεί και να παίξει. Αδημονεί για ταξίδια τόσο μουσικά όσο και προσωπικά. Μας κινητοποιεί η ανυπομονησία άλλωστε.

Πηγή: elculture.gr