Άννα Φόνσου: «Ζητάω συγγνώμη από τον κινηματογράφο γιατί τον χρησιμοποιήσα…

Το κείμενό της αποτελεί μια γλυκιά νοσταλγία αλλά και ένα μάθημα για τις νέες γενιές καλλιτεχνών.

Κηδεία Άλκη Γιαννακά: Θλίψη στο τελευταίο αντίο – Υποβασταζόμενη η σύντροφος του ηθοποιού

«Αγαπητοί μου αναγνώστες, αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από τον κινηματογράφο. Του τη ζητάω γιατί τον χρησιμοποίησα. Μη έχοντας υπόψη μου τότε την αξία του, με διευκόλυνε να παίρνω χρήματα και να τα δίνω στο θέατρο για να κάνω παραστάσεις. Και εκτός απ’ αυτό, μέσω του κινηματογράφου, με γνώρισαν και στη γειτονιά μου, την Καισαριανή.

Το έχω μετανιώσει όμως. Όπως έχω μετανιώσει και για πολλές ταινίες που δεν θα έπρεπε να είχα κάνει. Ωστόσο, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις συνεργασίες μου με μεγάλους σκηνοθέτες, όπως ο Καψάσκης, ο Σακελλάριος, ο Καραγιάννης, ο Λαζαρίδης, ο Θωμόπουλος, ο Φυλακτός. Είναι όμως και ορισμένες ταινίες για τις οποίες είμαι περήφανη, όπως «Οργή», «Δίψα για ζωή», «Πικρή ζωή», «Το αγοροκόριτσο», «Για όλα φταιν’ οι άντρες», «Η κόμισσα της φάμπρικας», «Περάστε την 1η του μηνός», «Ποιος Θανάσης», «Διακοπές στο Βιετνάμ», «Αύριο θα ξέρουμε».

Από αυτές τις ταινίες, το μεγάλο δώρο που αποκόμισα είναι η συνύπαρξή μου με τους αναντικατάστατους κωμικούς, όπως ήταν ο Ηλιόπουλος, ο Χατζηχρήστος, ο Αυλωνίτης, ο Γκιωνάκης, ο Σταυρίδης, ο Παπαγιαννόπουλος, η Γιουλάκη, η Στυλιανοπούλου και τόσοι άλλοι. Όπως είμαι πολύ περήφανη για έναν μεγάλο φίλο που απέκτησα, τον Θανάση Βέγγο.

Θυμάμαι αυτό που μου είχε πει ο Φελίνι, τον οποίο γνώρισα τυχαία στη Ρώμη: «Στην Ελλάδα έχετε έναν μεγάλο ηθοποιό που λέγεται Θανάσης Βεγγός». Κι ο Θανάσης, όταν του το είπα, με ρώτησε τρομοκρατημένος: «Δεν φαντάζομαι να του έδωσες το τηλέφωνό μου;».

Επίσης, έχω κάνει ταινίες με τους σημαντικότερους ζεν πρεμιέ, όπως ήταν ο Αλεξανδράκης, ο Κούρκουλος, ο Μπάρκουλης (που με έβγαλε και στον κινηματογράφο), ο Παπαμιχαήλ, ο Κακκαβάς, ο Γιαννακάς, ο Γεωργίτσης, και γενικώς με όλους τους ωραίους.

Βέβαια, οφείλω να πω πως τώρα που τις βλέπω με πιάνει μια νοσταλγία σχετικά με το πώς ήταν η Αθήνα τότε: λίγα αυτοκίνητα, κοινωνία πιο ανθρώπινη, ήθη και έθιμα, η δημοκρατία στο συρτάρι, οι ηθοποιοί που έπαιζαν με πάθος, αλήθεια και αφέλεια μαζί. Τι πίκρα όμως έχω που δεν υπάρχουν πια οι φίλοι μου. Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Την Αλίκη, την Τζένη, τη Ζωή, τον Φωτόπουλο, τη Σαπφώ…

Ωστόσο, επειδή υπήρξα φίλη του Βασίλη Ραφαηλίδη, έχω δει σαν θεατής πολύ κινηματογράφο, και συνεχίζω να βλέπω. Και δεν βλέπω ταινίες από την τηλεόραση.

Γεγονός είναι ότι θα ήθελα να δουλέψω με νέους σκηνοθέτες. Και βέβαια, και με τον Λάνθιμο, που τον θαυμάζω απεριόριστα. Ένα από τα όνειρά μου ήταν να δουλέψω με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, όμως όταν με «ανακάλυψε» ήταν πλέον αργά, είχε φύγει από τη ζωή.

Θέλω να πιστεύω πως ο κινηματογράφος θα ξαναανθήσει, αν οι νέοι σκηνοθέτες αντιμετωπίσουν τα πράγματα πιο ρεαλιστικά ώστε να μην κάνουν κινηματογράφο για λίγους ή και για πάρα πολύ λίγους! Εύχομαι λοιπόν ο κινηματογράφος να ανθήσει ξανά, να σηκωθούν οι άνθρωποι από τον καναπέ και να ξαναγεμίσουν οι αίθουσες.

Αν με όσα έγραψα δεν έγινε απολύτως κατανοητό τι πιστεύω πως έχει διασωθεί από τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, είναι συχνά μαζί με τη νοσταλγία και μια πίκρα, για μας τουλάχιστον που τον υπηρετήσαμε, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο αντικειμενική, μιας εποχής που συνοψίζεται σε τρεις το λιγότερο δεκαετίες».

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ